Huiswerk maken voor mijn kind…
Dat ging ik dus NOOIT doen. Ik word geen moeder die om twaalf uur ’s nachts een werkstuk over koeienogen zit te typen voor haar zoon. No way dan gaat hij maar eens flink op zijn bek.
[Ik sta te koken]
“Mama wat is rok in het Engels?”
“Skirt liefje.”
Oh shit, nu doe ik het toch. Ben gewoon de antwoorden aan het voorkauwen en ik hoor mezelf denken ‘dan schiet het tenminste een beetje op, we moeten zo eten.’ Ayyyy. Dat moet anders. De volgende keer zeg ik ‘zoek zelf maar op’.
“Mama, wat is blauw?”
“Huh???? Dat weet je toch wel?!?!?!?!?”
“Ja, maar ik was een beetje lui geworden.”
Echt gebeurd.
Ik.was.een.beetje.lui.geworden. Tsk. Snotjong.
En net als toen ik precies wist hoe ik mijn kinderen ging opvoeden toen ik in de verste verte nog niet eens zwanger was, wist ik precies hoe ik ging moederen tijdens de middelbare schooltijd. HAHA.
Want wat is helpen?
Al zijn huiswerk zitten maken doe ik niet.
Maar ik herinner hem wel drie keer per middag aan zijn planning.
Ik controleer niks op magister, maar vraag wel vijf keer of hij zijn profielstuk voor de mentorlessen al af heeft want dat is voor dinsdag en maandag heeft hij geen tijd.
Ben ik nou een bemoei-moeder? Of een gemene laat-hem-maar-zwemmen moeder? Doe ik het nou goed of fout? Ik doe ook maar wat…
Na, das niet helemaal waar, want ik heb als studie coach de handicap dat ik denk dat ik het beter weet. Dat maakt het allemaal nog erger. Of toch niet.
Hij merkt vanzelf aan mij dat plannen werkt. Want omdat ik hem vòòr doe dat ik, door zelf te plannen, meer tijd heb voor Dungeons and Dragons en dat ik door extra hard te concentreren mijn taken sneller af heb, vraagt hij nu zèlf om een huiswerkplanner en wil hij zèlf aan de keukentafel huiswerk maken.
Heb ik toch ìets goed gedaan.
.
.
.
.
.
Of heb ik nu een pleaserig kind dat veel te hard zijn best doet voor zijn moeder?!
WAAAAAAAAH zeg me hoe het moet.
Ik ga in elk geval vast sparen voor een uitgebreide psychoanalyse voor als hij 22 is…
