Soms HAAT ik haar gewoon! Rotkind!
Pubers kunnen de sfeer in huis enorm verpesten. Er zijn tijden dat er niks anders dan negatief gezeur uit hun mond komt. Ondanbare cynische opmerkingen, kwetsende opmerkingen. En wat je ook probeert, het komt allemaal verkeerd over.
Hou het dan maar eens vol om de liefdevolle, wijze ouder te zijn.
Hou het dan maar eens vol om rustig te blijven communiceren.
Hou het dan maar eens vol om niet terug te puberen.
Moet je dat eigenlijk volhouden? Moet je altijd de wijste zijn?
Wat mij betreft niet.
Je bent de ouder, dus de wijste zijn is je rol en je bent ook een kwetsbaar mens dat verlangt naar de liefde van je kind.
Het is ook niet vol te houden, ik ken geen ouder die nog nooit terugschreeuwde.
Waar je voor op moet passen, is dat je niet in een neerwaardse spiraal terecht komt, dat niet na een poosje de lucht in huis is gevuld met snijdende spanning. Pas er voor op dat je met je hele gezin continu op eieren loopt om maar niet de vonk te zijn die de boel doet ontploffen.
En dat vraag er wel om dat je de oudste de wijste bent. Niet altijd, niet non-stop, niet tot-je-er-bij-neervalt, maar wel voor het overgrootste gedeelte van de tijd. Ontplof gerust eens, maar zeg dan achteraf sorry en leg het in neutrale woorden uit. Geef je meteen weer een leerzaam voorbeeld.
Als je eenmaal in een neergaande spiraal zit, dan vatten jij en je dwarse puber bijna alles wat er gezegd wordt negatief op. Of het is bemoeierig, of het is drammen of zeuren, of het is vast cynich bedoeld, of het is betweterig, genoeg negatieve stempels om op de woorden van een ander te drukken. Je eerste taak als ouder is om daar mee op te houden. Prima dat het je eerste gedachte is, maar roep jezelf tot de orde ‘hier schieten we niks mee op’.
Je tweede taak is om zo weinig mogelijk van wat je puber zegt of doet persoonlijk op te vatten. Ik kan het niet vaak genoeg zeggen:
Het gaat niet over jou!
Je puber wordt allen kanten opgesleurd door verwachtingen van vrienden, liefdes, leraren, broers en zussen, werkgevers, sportcoaches en de ouders. Hij/zij/hen heeft nig niet genoeg levenservaring om daar handig mee om te gaan, en het instabiele pubersysteem (hersens, hormonen, slaaptekort…) helpt ook niet mee. Vaak flappen ze er zonder na te denken iets uit en vaak is ook de aanval de beste verdediging en ben je de sjaak. Een primaire reactie op een gevoel van gevaar. BAM je staat al te gillen op een stoel voor je ziet dat het een nep-muis is. Of een blaadje in je haar en geen spin. Zo snel roept een puber ook vaak wat hem voor de bek komt. Als jij als ouder dan aan de haal gaat met die ondoordachte primaire reactie dan zijn de poppen aan het dansen.
Dus: Negeer de reactie en zie het kind, zie de onderliggende angst, emotie, gedachte. Ga daar op door, misschien wel even een paar minuten nadat de ergste stresshormonen weer wat verdwenen zijn en je kind weer bij zijn ratio kan. Je kind weer kan horen dat het een nepspin was en van de stoel is geklommen, zegmaar.
Dat vraagt wel het één en ander van je, maar je hoeft het niet zelf allemaal mte bedenken. Je kunt je gewoon opgeven voor de gratid online lezing op 23 maart over ‘Pubers en Ruzie‘ en ik geef je, naast informatie en theorie, ook een stel praktische tips om gelijk dezelfde avond nog een begin te maken met het loslaten van die negatieve spiraal. Lees je dit blog na 23 mei 2024, mail me dan en je krijgt de audio opname en alles wat daar bij hoort, zodat je het achteraf nog kan meekrijgen.
Want het is echt vergif.
Een continue negatieve sfeer in huis is natuurlijk mentaal, maar zeker ook fysiek ongezond (chronisch verhoogd cortisol niveau bijvoorbeeld) voor je hele gezin. Dus: Lieve wijze ouder: Doe er wat aan!
