“HALLO. Ik heb ook nog een LEVEN!!!”

Hoe vaak denk je dat ik dit heb horen zeggen? Meestal een puber tegen een moeder. Tegen mij zijn ze toch wat ehm, beleefder over het algemeen. En tja, dikke pech dan. Zonder diploma kom je niet echt ver in deze maatschappij.

En ik begrijp het zo enorm goed. Ik las ergens ooit een paar zinnen die me altijd zijn bijgebleven (ongeveer dan):

“Are you truly alive?
Or just going through ’the motions of living’?”

Going through the motions of living… Bedenk me nu dat het wel eens uit de Twilight boeken zou kunnen komen OEPS betrapt. Bloos. Anyway, hoe herkerkenbaar…

De was, de afwas, de kinderen, de route van en naar je werk, de sportschool. de routine in de gerechten die je kookt, op vrijdag pizza en ’s avonds seks, jeemig. Voor je het weet leef je niet meer, maar loop je gewoon je checklist-van-het-dagelijks-leven langs. En als je ’s avonds alles hebt afgevinkt ben je er nog blij mee en trots op ook. “Poehee, dat hebben we maar weer mooi gefikst. Keurig netjes.”

BAH.

Ja, ik snap die pubers heel erg goed. Ik heb ook het gevoel dat ik echt leef als ik vies en een beetje hongerig in de wildernis kampeer, of in mijn nakie in de zee zwem, of een wandeling maak waarbij ik urenlang geen mens tegenkom, of een bergtop aan het beklimmen ben. Dan pas heb ik het gevoel dat mijn Ziel en Zijn gewoon naadloos in mijn lijf passen, en dat mijn lijf niet slechts een beschermend omhulsel is dat alle nodige taken vervult terwijl mijn wilde ziel zich in een hoekje stil houdt, omdat haar roepen het wankele dagelijkse evenwicht te veel zou verstoren. En dat kan niet, want mijn dagelijks afvinken van die checklist houdt ons gezin staande.

Na ja. Genoeg over mij. Pubers vinden huiswerk en school en leren niet echt léven. Ze bevinden zich in een tussenstaat tussen kind en volwassene. Ergens willen ze nog de vrijheid van het doen en laten wat ze willen, het buitenspelen tot diep in de schemering. Dit spelen neemt nu andere vormen aan. Het is chatten met vrienden, memes naar elkaar sturen, samen ergens rondhangen, uitgaan. De verwachting is dat dit léven is en moet kunnen en veel belangrijker dan hoe lang de tachtigjarige oorlog in werkelijkheid duurde.

Aan de andere kant willen ze ons vertrouwen in hun zelfstandigheid. Ze willen als volwassenen behandeld worden, voor vol aangezien, ze zijn toch geen kinderen meer!

Tja jongens, volwassen zijn is je speeltijd plannen tussen alle verplichtingen door… Helaas. Aan ons ouders de ondankbare taak om onze jongeren bij te brengen dat léven meer behelst dan doen waar je zin in hebt. 

Hoezo “Ik wil ook nog léven!!” ?? Je hebt al een leven. En als je het in de toekomst ook een beetje leuk wil hebben, zul je je speeltijd moeten afbakenen en als een gek zorgen dat dat diploma er komt. Want anders …. moet je leven van een minimale uitkering. “Nou en?? Ga ik de hele dag gamen en eet ik gewoon brood met pindakaas.” Huh. Ja, dat is ook een keuze. Ik ga er meestal even in mee, en vraag dan door over hoe ze dan wonen, waar ze dan leven, alleen, met als enige gezelschap 10 katten oh nee want dat kun je dan niet betalen. We maken er maar een beetje een overdreven geintje van en zo wordt ook het ‘dan leef ik wel van een uitkering’ een geintje en kunnen we aan de slag.

Want ja, je hebt al een leven. En in dit leven, in dit land en deze maatschappij en deze tijden kun je dat redelijk zelf inrichten, met een mooie verdeling van lusten en lasten.

Ik ga af en toe in mijn eentje de natuur in, vies worden, al mijn zintuigen op scherp. En dan thuis onder een hete douche en, na de was en stofzuigen en blogs schrijven lekker op vrijdag op de bank voor de TV pizza eten. Met mijn diplomas in mijn zak.